افزودن به علاقه مندیچاپ مطلباشتراک گزاری

اولین قدم در رشد و پرورش ارزش های انسانی در جامعه، پذیرش فرد از وجود ویژگی های منفی در نگرش و رفتار اوست. پس از آن، با استفاده از فضايلی چون ایمان و توکل به خالق هستی، عشق ورزی بی توقع، خدمتگزاری بی ریا، بخشش و بهره بردن از حمایت و هدایت های اساتید معنوی می توان مراحل تغییر و رشد را طی نمود.

ابتدای امر من به رذایل اخلاقی یا ویژگی های منفی خود آگاهی نداشتم. با تفکر در مباحث و تمرینهای داده شده، پی به وجود آن ها بردم. به عنوان اولین نتیجه یا اثر می توانم از پذیرش نام ببرم. پذیرش اینکه من هم رذایلی دارم و باید با کمک اساتید معنوی و بکارگیری فضایل اخلاقی در رفع آن ها بکوشم. سابق بر این استرس و اضطراب بیش از حد، توان درست اندیشیدن و تصمیم گیری را از من گرفته بود. به عنوان فردی که نقش همسر و مادر را در خانواده بازی می کند، متوجه شدم که عدم آرامش من، بر خانواده هم آثار مخربی بجا می گذارد. با پرورش و تمرکز بر فضایلی چون ایمان به خالق هستی، توکل به خداوند مهربان ( با این دید که در حل مسایل زندگی تمامی تلاش خود را کرده و برای نتیجه ی آن به خدا توکل کنم ) ، تمرکز بر داشته ها و شکرگزاری در همه حال... از استرس و اضطراب خود کاسته، آگاهی و تسلط بر افکار و ذهنم را تقویت کردم. مورد دیگری که ذهن را بسیار درگیر می سازد، توقع از دیگران است. ماحصل این درگیری ذهنی، رذایلی چون خشم، عصبانیت،‌ کینه، زود رنجی است. متاسفانه من مبرا از این رذیله نبودم. اما با فرا گرفتن و انجام فضایلی چون بخشش و خدمتگزاری بی ریا، مطالعه و تفکر در مورد مباحث مطرحه و راهنمایی اساتید معنوی دریافتم عشق ورزی بی توقع، انسان را آرام تر و شاد تر می سازد. این امر عشق و محبت را در جامعه (از کوچکترین واحد جامعه یعنی خانواده تا بزرگترین آن) فراگیر تر کرده‌، حال جامعه را دگرگون می سازد. می دانم راه طولانی در پرورش ارزش های انسانی در پیش دارم اما آنچه تا به حال نتیجه گرفتم مرا به ادامه ی راه امیدوار می سازد. بر این باورم که اگر افراد جامعه خود را متعهد به ارزش های والای انسانی و پرورش آن بدانند، زندگی زیباترین، شاد ترین و سالم ترین چهره ی خود را نمایان خواهد ساخت.