۱۳- تأثیربرخورداری از ارزش های انسانی در زندگی من - به شعر
13-15 ابوالفضل حقیقت
چکیدهشرح مطالب
به نام خـــــداوند شــــــادیکده
که باران برین خشــــک وادی زده
چــو آمـد به دل عشق آن شه فرود
تمــــام رذایل ز جـــــــانم زدود
ز عشــق و ز خـــدمت دو بالم بداد
و بنـــد رذایل ز مهــــرش فـــتاد
ز دل آرزوی زر و زور رفـــــــــــت
غــم و ترس و افکار ناجـــور رفـت
ببین عـــــمق شــــادی و آرامشم
که مـــن تا ابد در بر او خــــوشم
چو مـن عاشــــق روی آن مه شدم
ز تأثیـــر اخــــــلاق آگــه شدم
بود مظهــر عشــــــق او ماه مـن
و خـــدمت کــــند بی ریا شاه من
ز هـــر گــونه آلـــودگــی پاک او
بدون کـــژی ها چـــه چـــالاک او
چو شـد عشـق آن پادشه پیشــه ام
شـــده مــثل او نیـک اندیشــه ام
چـو الگـــــو گــــرفتم ز رفتار یار
به آهســتگی میشــــوم چون نگار
شــــود کـــارهایم چــو کـردار او
سخـــن گــفتنم همچـــو گفتار او
به تدریـج مــن مـیرود از مـــیان
رخ یار گـــردد به جــایش عـــیان
چـــــو او عـــاشق بی توقع شـوم
درون هــــمه کـــس ببینم خـودم
چـــو بینم خـــودم را درون کـسی
کـــنم بی ریا خــــــدمت او بـسی
گذشـــتم من از هر که بد کـرده بود
گــــذر کــردم و جـاریم همچو رود
چـو از عمق جان خیرشان خواســتم
ز ســـــنگینی بار دل کاســــــتم
شــــوم نم نمـک عاشــق دیگران
نـــماند ز کـــــینه درونم نشــان
بود جـام جــــم داخل ســـینه ام
شـــــود صــاف و شـفاف آئینه ام
چــــو نور مـــحبت به دل کاشـتم
صــــمیمیت و صــــلح برداشــتم
مــن از صـــــلح پاینده با دیگران
شـــدم غـــرق آرامـــش بیکران
چـــو بینم که جمــعی جدل داشتی
ز راه مـحبت دهـــــم آشـــــتی
بگـــویم تـو را قصــــــه کار خود
به بازار بـــودم گرفــــــتار خود
مـــــــرا دید مشــغول کاری دگر
کـــزان مردمـــــان را نبودی ثمر
بفرمود بنشین تو در جـای خــویش
و راحـت شو از این همه رنج و ریش
رهـــا کن تو بازار و بنشــین به باغ
بگو شــعر و روشـــن نما چلـچراغ
به تدریس با مهـــــربانی بکـوش
شــراب محـبت از این جـام نـوش
مرا از غــــم و غصـــــه آزاد کرد
چه آرام و ســـــرزنده و شــاد کرد
رهــا و ســـبک شد دلم چون حباب
جـــدا گشــتم از جوشش عمق آب
رضــامند و خرســند و شادم کنون
رهـــا ابر رقصــــان به بادم کنون
چـــــو آمــد توکل برفت اضطراب
نـدارم به کشــــــتی او ترس آب
پذیرا شـدم هر که هر جور هســـت
دل از جام این باده گردیده مســت
به صـــــبر و تحــمل مرا داد تفت
شــتاب و خشونت از این سینه رفت
به مــیدان تســـــلیم در حــرکتم
و ســـرشار از نعـــمت و برکــتم
چــــــه زیباست دانشــگه زندگی
همـــــــه در ره رشــد و بالندگی
چــــــه زیبا بود صـــحنه روزگار
بود جـــــای خـود هر تجـلی ز یار
یکی هست و دیگـــر نباشد جـز او
حقیقت عـــــیان است بنگـر نکـو