استاد و شاگردان

روزی دو مرد جوان نزد استادی آمدند و از او پرسیدند: فاصله‌ی بین دچار یک مشکل شدن تا یافتن راه‌حل برای حل مشکل چقدر است؟

استاد اندکی تامل کرد و گفت: فاصله‌ مشکل یک فرد و راه نجات او از آن مشکل برای هر شخصی به اندازه فاصله‌ زانوی او تا زمین است!

* برای مشاهده کامل مطلب روی گزینه مشاهده ادامه مطلب کلیک کنید.

آن دو مرد جوان گیج و آشفته از نزد او بیرون آمدند و در بیرون مدرسه با هم به بحث و جدل پرداختند.

اولی گفت: من مطمئنم منظور استاد معرفت این بوده است که باید به جای روی زمین نشستن از جا برخاست و شخصا برای مشکل راه حلی پیدا کرد. با یک جا نشینی و زانوی غم در آغوش گرفتن هیچ مشکلی حل نمی‌شود.

دومی کمی فکر کرد و گفت: اما اندرزهای پیران معرفت معمولا بار معنایی عمیق‌تری دارند و به این راحتی قابل بیان نیستند. آنچه تو می‌گویی هزاران سال است که بر زبان همه جاری است و همه آن را می‌دانند. استاد منظور دیگری داشت.

آن دو تصمیم گرفتند نزد استاد بازگردند و از خود او معنای جمله‌اش را بپرسند.

استاد با دیدن مجدد دو جوان لبخندی زد و گفت: وقتی یک انسان دچار مشکل می‌شود. باید ابتدا خود را به نقطه صفر برساند. نقطه صفر وقتی است که انسان در مقابل کائنات و خالق هستی زانو می‌زند و از او مدد می‌جوید. بعد از این نقطه صفر است که فرد می‌تواند بر پا خیزد و با اعتماد به همراهی کائنات دست به عمل زند. بدون این اعتماد و توکل برای هیچ مشکلی راه حل پیدا نخواهد شد.

باز هم می‌گویم... فاصله‌ بین مشکلی که یک انسان دارد با راه چاره‌ او، فاصله‌ بین زانوی او و زمینی است که بر آن ایستاده است.