ملکا؛ مخمّسی بر غزل سنایی

برهانم ز جدایی هله ای یار کجایی

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی

همه گل ها به هوا و هوس عطر تو بویم

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم

شه بالذّات و به تن اطلس زربُفت نداری

تو زن و جفت نداری تو خور و خفت نداری

نه نیازی ات به اثبات و به برهان و دلالت

نه نیازت به ولادت نه به فرزندت حاجت

به امارت تو قدیمی و به ملکت تو مقیمی

تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی

همه را محرم رازی صنم بنده نوازی

بری از رنج و گدازی بری از درد و نیازی

همۀ علمی و حکمت بری از جهلِ سفیهی

بری از خوردن و خفتن بری از شرک و شبیهی

نتوان بی تو رها شد که تویی یاور و مُنجی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی

نبود نور تو، عالم همه گردد متلاشی

نبد این خلق و تو بودی نبود خلق و تو باشی

تو ولی الحسناتی تو امینی تو مبینی

همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی

همه در جوش و خروش اند و تو آرام و خموشی

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی

چه به رقص اند و سماع اند و مراقب و چه ساجد

احد لیس کمثله صمد لیس له ضد

به رضای تو ز هر خواسته ای دست بشوید

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید